یاد
سیمین بهبهانی، شاعر، نویسنده و عضو برجسته‌ی کانون نویسندگان ایران در ۲۸ مردادماه ۱۳۹۳ چشم از جهان فروبست. او در سال ۱۳۰۶ در خانواده‌ای فرهنگی در تهران چشم به جهان گشود و از همان کودکی با ادبیات و فعالیت‌های اجتماعی آشنا شد.
نام سیمین در عرصه‌ی ادبیات ایران با غزل‌سرایی گره خورده است اما نگاه جزیی‌نگر و واقع‌گرایانه‌ی او به آلام جامعه و آرمانهای بزرگ بشری، در قالب غزل‌های عاشقانه نمی‌گنجید. پس از سنت غالب فراتر رفت و روحی نو در کالبد غزل سنتی دمید. با کشف اوزان جدید عروضی و گشودن آفاق تاره‌ی موسیقایی، به موسیقیِ شعر منثور نزدیک شد که با محتوای اجتماعی سروده‌های او سازگاری بیش‌تری داشت.
سیمین بهبهانی نمونه‌ی زنی آزادی‌خواه و آگاه به کاستی‌های جامعه، فقر فراگیر و ستم تحمیل‌شده بر زنان بود. با همین دغدغه‌‌ها بود که از مبارزه با شکل‌ها‌ی گوناگون سانسور دست نکشید، بیانیه‌ی «ما نویسنده‌ایم» را امضا کرد، از بنیادگذاران دوره‌ی سوم کانون نویسندگان ایران شد و سه بار به عضویت هیئت دبیران رسید. سیمین بهبهانی در جریان قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای سال ۷۷ نیز از فعال‌ترین اعضای کانون بود و نشست عمومی برای انتخاب هیئت دبیران موقت در ۱۳ اسفند ۱۳۷۷ در منزل او برگزار شد. این عضو دلیر کانون نویسندگان ایران در مقابل نیروهای امنیتی، که برای برهم زدن جمع هجوم آورده بودند، سینه سپر کرد و مانع از ورود آنان شد. سیمین بهبهانی همواره مخالفت خود با انقیاد زنان و حذف آنان از عرصه‌های اجتماعی را با صدایی رسا فریاد زد و تا پایان عمر، حتی با وجود ضعف‌های ناشی از کهولت، در کمال جسارت به دفاع از حقوق زنان پرداخت. در این راه حتی ضرب و جرح به دست ماموران حکومت در تجمع اعتراضی زنان در ۱۷ اسفند ۱۳۸۴ نیز مانع او نشد و او را از پیکار و پیگیری باز نداشت. همین پای‌بندی سرسختانه به آزادی بیان و آرمانهای والای انسانی برای او جوایزی از سازمان‌های جهانی حقوق بشر و انجمن‌های قلم به ارمغان آورد.
یاد و یادگاران سیمین بهبهانی، رهرو استوار آزادی‌خواهی، ماندگار باد!