آیا زنان در رابطه با حجاب اجباری توانسته‌اند به دستاوردی ملموس و قابل اتکاء دست یابند؟ بخش مهمی از انگیزه‌ی ما برای نوشتن این متن ناشی از پاسخ دادن به همین پرسش است. پس از قیام ژینا و مبارزات دامنه‌دار زنان تا به امروز بار دیگر اضطرار این پرسش برای ما مطرح شده است که حجاب اجباری در میدان مبارزات اجتماعی زنان در ایران چه موقعیتی دارد؟ بدیهی‌ست که منظور از این پرسش آن نیست که آیا حجاب اجباری موضوعی مبارزاتی است یا خیر؛ یا اینکه کنترل دولتی بر پوشش زنان در وضعیت امروز ایران اولویت مطالباتی زنان می‌تواند باشد یا خیر؛ پس شاید مراد ما از این پرسش این است که نسبت ما با مبارزه بر علیه حجاب اجباری چیست؟ یا حتی شاید قصد ما این باشد از زنانی که در این نبرد مشارکت دارند بپرسیم چطور این مسیر را پیموده‌اند؟
حال ما دیگر به دومین سالگرد جنبش ژینا یعنی جنبشی زنانه که جنبش زنان سال‌ها آرزوی آن را در سر می‌پروراند نزدیک می‌شویم. اعدام‌ها با شدت بیشتر ادامه دارد. فشار بر خانواده‌های دادخواه افزایش یافته است. فعالین به زندان می‌روند و با مغلوب شدن ظاهری مردم نیز امکان هر گونه نرمش و سازش از جانب حکومت بعید می‌نماید. در شرایط پیش رو جنبش زنان و شاید دیگر جنبش‌های اجتماعی نیاز به بازنگری دارند. ما در جنبش زنان همواره متناسب با شرایط راه‌حل را برگزیده‌ایم و امروز نیز یکی از همان بزنگاه‌هاست. بزنگاهی که با تصمیم درست می‌تواند سکوی پرتابی برای جنبش زنان باشد و در آینده راه رسیدن به مطالبات زنان را هموار کند.
زنان فقیرتر شده‌اند!
زهرا جعفرزاده ـ خبرنگار گروه جامعه
پژوهشی که در این زمینه انجام شده بود نشان می‌دهد که سهم زنان از اشتغال بسیار پایین است، آنها را حتی در جایگاه‌های ارشد مدیریتی هم قرار نمی‌دهند. از آن طرف هم قانون محدودیت‌های فراوانی برایشان ایجاد کرده؛ قانون ارث، مهریه و... حذف ساختاری و نظام‌مند زنان از بازار و نابرابری در دسترسی آنها به منابع مالی، مردانه‌بودن بازار و وضعیتی که آنها را در جایگاه مالکان بی‌قدرت قرار داده، مجموعه موضوعاتی است که در نشست «جیب و جنسیت» مطرح شد؛
رژیم جهنمی جمهوری اسلامی که با همه ی شقاوت و بیرحمی اش نتوانسته در عزم راسخ مریم اکبری منفرد در امر دادخواهی خللی ایجاد کند با رذالت و دنائت زایدالوصفی دو پرونده جدید با شش اتهام نخ نما برای مریم تشکیل داده است. بی تردید جباران جبون و زبون که نتوانسته اند با حبس سنگین و ظالمانه و حتی محروم کردن مریم از حق درمان مؤثر و اعزام به مراکز درمانی با وجود ابتلا به بیماری‌های مختلف در زندان، اراده این زن مبارز را درهم بشکنند، با این پرونده سازی های جدید هم نخواهند توانست او را به زانو درآورند. مریم همواره تأکید کرده است که «ما برای اینکه دیگر هیچ خانواده‌ای داغدار نشود به دادخواهی برخاسته ایم و به عدالت پای می فشاریم».