پخشان عزیزی روز ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ در تهران بازداشت شد و در بند ۲۰۹ زندان اوین تحت بازجویی قرار گرفت و پس از آن به بند زنان این زندان انتقال یافت. او در زمستان همان سال، در شعبهی ۵ بازپرسی دادسرای امنیت اوین به «بغی از طریق عضویت در گروههای مخالفنظام» متهم شد که در «قانون مجازات اسلامی» این اتهام به معنای «قیام مسلحانه علیه حکومت اسلامی» عنوان شده است.
بامداد شاعر بهتحقیق تجسم و نماد روشنفکری مستقل، آزادیخواه و برابریجو بود که دشواری وظیفه را در پایبندی به آرمانهای بلند انسانی و مبارزه با تمامی اشکال حصر و حذف و سانسور میجست. او از اعضای دیرین و متعهد کانون نویسندگان ایران بود و در این راستا با آغاز دومین دوره فعالیت کانون در سال ۱۳۵۸ به عضویت در هیئت دبیران وقت برگزیده شد و از هیچ کوششی در راه اعتلای آرمانهای کانون نویسندگان و صیانت از منشور و اساسنامهی آن در برابر تقلیل و ابتذال فروگذار نکرد.
غفار حسینی نویسنده، مترجم و استاد دانشگاه، یکی از امضاکنندگان بیانیهی \"ما نویسندهایم\" معروف به متن ۱۳۴ نویسنده، و یکی از مسافران \"اتوبوس ارمنستان\" بود.
احمد میرعلایی مترجم آثار نویسندگان برجسته جهانی بود. او بیانیه اعتراض به بازداشت سعیدی سیرجانی و سپس بیانیهی \"ما نویسندهایم\" را امضا کرده بود.
پخشان عزیزی، روزنامهنگار و مددکار اجتماعی، که پس از نزدیک به یکسال بازداشت در زندان اوین به «بغی» متهم شده، از برقراری تماس تلفنی و برخورداری از حق ملاقات حضوری محروم شده است.
صلاحالدین خلج اسدی، روزنامهنگار، در دادگاه تجدیدنظر استان مرکزی به اتهام «اهانت به مأمور دولت» به تحمل ۴۰ ضربه شلاق محکوم شد.