از شکلگیری طبقهی کارگر صنعتی در ایران کمی بیش از یک سده میگذرد. تاریخچهای پر فرازوفرود، رشد و اوجهایی کوتاه و تاکنون در پی هر یک، سرکوبهای پیاپی و شکستها. اما فعالان این عرصه آگاهاند که این ستمها و سرکوبها هرچند سخت و توانفرسا، در ذات نظام سرمایه است. نه جای گله و شکایت و شیون و زاریاند و نه البته دستاویزی در اثبات ناگزیریِ کژیها و کژرفتاریها. طبقهی کارگر گریزی جز برخاستن و دوباره ایستادن پس از هرشکست و بازیابی و آراستن خود بهمثابه طبقهی مولد و آیندهساز ندارد. اما ایستادن و درسگرفتن و بازیابی و سازمانیافتگیِ پس از هر سرکوب و شکست هرگز بدون خطا و هزینه نیست.
یادداشتی در نقد مقالهی «رویکرد گرامشیایی به ضعف انقلابی در خیزشهای بهار عربی»
اشاره
وضعیتی که این یادداشت درموردش میگوید نه دربارهی وضعیت اصلاحی و نه مرحلهی ساختن و پرداختن ایدهها و آرمانهای سیاسی، بلکه در خصوص وضعیت پیشافروپاشی و تغییر رژیم سیاسی است. مقالهی انگیزهی نگارش این یادداشت،[۱] با ادعای رویکردی گرامشیایی قصد دارد با نگاهی به دیدگاههای آصف بیات از علل عدم شکلگیری بلوکی تاریخی (جبههی واحدی از معترضین علیه وضع موجود یا علیه استبداد حاکم بر بخشی از خاورمیانه بهویژه شمال افریقا) بگوید. مقاله پس از بیان موضوعات و معضلاتی بیان میکند که «اجتناب از سازمانیابی» خطرناک و ضعف «بلوک انقلابی (تاریخی)» به دلیل تفرقه و عدم پیوند ارگانیک میان معترضانِ به وضع موجود اتفاق افتاده است؛ پس چه خوب و تاثیرگذار میشود که چنین بلوک و جبههای شکل بگیرد.
بر اساس گزارش خبری شمارۀ ۱۲ «خانه اسناد بهائی ستیزی در ایران»، وبسایت تحت مدیریت جامعۀ بهائی، از فروردین ۱۴۰۳، ماموران وزارت اطلاعات دسترسی به قسمت پایینی آرامستان بهائیان تهران که در مجاورت گور دستهجمعی خاوران قرار دارد را با محدودیت مواجه کردهاند. طبق این گزارش، ماموران از مراجعهکنندگان خواستهاند جهت دریافت مجوز ورود به این مکان، کارت ملی خود را تحویل دهند. تحویل ندادن کارت ملی موجب عدم امکان دسترسی به این بخش از آرامستان و زیارت قبور درگذشتگان میشود.
درآستانه اول ماه مه، ما که خود را عضوی از طبقهی کارگر جهانی میدانیم و بخشی از فعالیت خود را به تقویت مبارزهی طبقه کارگر در ایران اختصاص دادهایم، دورهم گرد آمدهایم و در کشورهای کانادا، استرالیا، سوئد، انگلستان، آمریکا، اطریش، سوئیس، فرانسه، دانمارک، ایتالیا، هلند و آلمان صف واحدی را تشکیل دادهایم تا صدای اعتراض کارگران ایران در جهان را رساتر کرده و با جلب همبستگی طبقاتی بینالمللی در اول ماه مه، اتحاد و سازمانیابی طبقاتی کارگران در ایران را تقویت کنیم!