بیان آزاد - کانون نویسندگان ایران بیان آزاد
نشر اینترنتی ویژه‌نامه‌های کانون نویسندگان ایران
شماره‌ی ۱۲، آذر ۱۴۰۲
به مناسبت ۱۳ آذر روز مبارزه با سانسور
کانون نویسندگان ایران
گرامی باد یاد و نام شهدای ۱۶ آذر ۱۳۳۲ گرامی باد یاد و خاطره فراموش نشدنی سه شهید جنبش دانشجوئی بزرگ نیا ،قندچی ،شریعت رضوی.!
باز هم درباره‌ی شرّ ابتذال - محمدرضا نیکفر درسی که میرغضبِ ارشدِ شاه می‌دهد: در کشتار نیروهای چپ کوتاهی نکنید، روشنفکران را سرکوب کنید، از سست کردن سانسور بپرهیزید.
جلاد ارشد، اکنون که به گذشته فکر می‌کند به نظرش می‌رسد اِشکال شاه آن بود که خط سرکوب را پیگرانه پیش نبرد. به گمان ثابتی، نمایش «فضای باز سیاسی» −که عده‌ای از مخالفان را گستاخ کرد− اشتباه بود؛ همه‌ی گستاخان می‌بایست دستگیر می‌شدند، به اعتراض‌های نهادهای بین‌المللی حقوق بشری علیه اختناق و شکنجه در ایران نمی‌بایست اعتنا می‌شد، سانسور را می‌بایست سفت و سخت برقرار نگه می‌داشتند و قلم همچنان در اسارت می‌ماند. طرفداران رژیم کهنه هم می‌کوشند در دنیای مجازی جبران مافات کنند. کشته‌شدگان را از خاک درمی‌آورند و دوباره در دنیای X (توئیتر سابق) تیرباران می‌کنند، سیلی بر صورت نویسندگان و روشنفکران می‌زنند و کتاب‌هایشان را پاره می‌کنند.
محمدرضا نیکفر
بر اساس نظر بسیاری از کارشناسان، رقم خط فقر در تهران بیش از ۳۰ میلیون تومان و برای دیگر شهرها بطور میانگین ۲۰ میلیون تومان است. این ارقام به این معناست که اگر یک خانوار سه تا چهار نفره در تهران درآمدی ماهانه کمتر از ۳۰ میلیون و در دیگر شهرها درآمدی کمتر از ۲۰ میلیون داشته باشند، توان تأمین «ضروری‌ترین» هزینه‌های زندگی شامل خوراک و پوشاک و آموزش فرزندان و درمان را نخواهند داشت. در چنین شرایطی دولت بی‌اعتنا به چنین ارقامی، برای درآمدهایی زیر ۳۰ میلیون تومان نیز مالیات پیش‌بینی کرده است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
باقر مؤمنی (۱۳۰۵-۱۴۰۲)
گزارش
باقر مؤمنی، تاریخ‌نگار و پژوهشگر، نویسنده، مترجم و کنشگر سیاسی امروز ۲۸ آبان‌ماه ۱۴۰۲ در سن ۹۷ سالگی در پاریس درگذشت.
نقد اقتصاد سیاسی
.png)
سرکوب نویسندگان در حاکمیت جمهوری اسلامی حکایت دیروز و امروز نیست. از نخستین سال‌های استقرار این حاکمیت تا به امروز، نویسندگان به شکل‌های گوناگون زیر فشار بوده‌اند، به زندان افکنده شده‌اند و به قتل رسیده‌اند.
کانون نویسندگان ایران
لازم می دانم یک بار دیگر تأکید کنم که فلسطینیان نه از طریق کنار آمدن و سازش با قدرت اشغال گر ، بلکه با ادامه مبارزه پی گیر و خستگی ناپذیرشان علیه آن خواهند توانست به حق تعیین سرنوشت ملی خود دست یابند. پاسخ به مسائلی که در بالا به آنها اشاره کردم ، در صورتی می تواند کارساز باشد که با تأکید و تکیه بر این حقیقت باشد و نه با کم رنگ کردن و به حاشیه راندن مستقیم یا غیر مستقیم آن. فراموش نباید کرد که معضل فلسطین این نیست که فلسطینیان موجودیت ملت اسرائیل را نمی پذیرند ، بلکه این است که اسرائیل حاضر نیست موجودیت ملت فلسطین را بپذیرد.
محمدرضا شالگونی
در میان نوشته‌ها و ترجمه‌های متعددی که اخیرا در این زمینه منتشر شده، با تکیه به شکست به اصطلاح راه‌حل دو دولتی، پیشنهادهای گوناگونی که از قبل هم توسط پاره‌ای نظریه‌پردازان مطرح بوده، از جمله تشکیل یک دولت واحد برای دو ملت، و یا تلاش برای اتحاد طبقه‌ی کارگر هر دو طرف برای مقابله با طبقه‌ی سرمایه‌دار، از نومطرح شده است. با آن که امکان پرداختن به جزئیات این نظرات در نوشته‌ی حاضر نیست، اما ذکر نکاتی به اختصار بی‌مناسبت نخواهد بود.
نقد اقتصاد سیاسی
آدام شاتز، روشنفکر یهودی چپ‌گرا با نگاه به جنگ اسرائیل ـ غزه می‌نویسد: «فانون معتقد بود که برای سازمان دادن یک جنبش موثر، مبارزان ضداستعمار می‌بایست بر میل به انتقام فایق آیند و به پرورش آن چه مارتین لوترکینگ، به نقل از راینهولد نِیبور، یک "انضباط روحانی بر ضد تنفر" می‌نامد، بپردازند.»
وبسایت زمانه
سردبیر «نیوپالیتیکس» که مقاله‌ی حاضر را منتشر کرده است در توضیحی در ابتدای مقاله چنین می‌نویسد:
«یک روزنامه‌ی مهم لیبرال امریکا از ژیلبر اشکار مقاله‌ای درباره‌ی جنگ غزه درخواست کرد، اما در نهایت مقاله‌ی پیشنهادی وی را رد کرد و گفت: «برای ما مناسب نیست».»
نقد اقتصاد سیاسی