احمد سیف ،استاد اقتصاد سیاسی در نیو کالج لندن
برنامه‌های اقتصادیِ کاندیداها به همان جایی می‌رسد که اکنون هستیم/ سرکوبِ مزد مخرب‌ترین سیاست است/ دامن زدن به اقتصادِ غیرمولدِ صدقه‌ای خطرناک است/ شلختگی سیاست‌پردازی، سرمایه‌گذاری را متوقف کرده است

ایلنا


در مقطع پایانی حکومت شاه که دولت و دستگاه سرکوب به‌واسطه‌ی خیزش عمومی مردم و اعتصابات سراسری تضعیف شده بودند کارخانه‌ها و صنایع مختلف کشور نیز به محل خیزش و فعالیت‌های گسترده وعمومی کارگری تبدیل شدند. در این دوران انقلابی کارگران ابتدا با طرح و سامان دادن خواسته‌های صنفی خود و سپس با ارتقاء مطالبه‌های خود به سطح سیاسی اعتراض‌های خود را به شکل اعتصاب یا اشغال کارخانه‌ها و مراکز تولیدی گسترش دادند. یکی از این کارخانه‌های صنعتی که در هفته منتهی به انقلاب 1357 شاهد خیزش 600 کارگر بود «کارخانه‌ی صنعتی جنرال» واقع در تهران است



فرزانه‌ی خوزستان ماندانا صادقی- «قدرت» با اتهام زنی به فرزانه زیلابی درصدد است صدای کارگران هپکو، کارگرانِ معدن آسمینون_ منوجان، رانندگان اتوبوسرانی، بازنشستگان و معلمان و.... وکلایشان را خاموش کنند. «قدرت» به دلیل ماهیت الیگارشی پیرامونی‌اش درصدد است صداهای مخالف را به درون خودش بکشاند و هضم و حل کند و چنانچه قادر به انجام این کار نباشد، با تمام توان می‌کوشد از حجیم شدن این صداها، تکثیر شدن این صداها و متنوع شدن این صداها جلوگیری کند. نوشتن از فرزانه‌ زیلابی که صدایش را با جامعه‌ی کارگری خوزستان، همراه کرده است، از همین نقطه ضروری است

ماندانا صادقی- نویسنده

یک مه در آلمان: امید گسست از سلطه‌ی «آشتی طبقاتی» و راه دشوار تدارک مبارزات فراگیر و هم‌بسته علیه سرمایه‌داری امین حصوری
امین حصوری سخن‌گفتن از «امکان و ضرورت مبارزات فراگیر و هم‌بسته‌ي ضدسرمایه‌داری»، مبنایی مادی و هستی‌شناختی دارد. بر همین اساس، فراخوان به همبستگیِ مبارزات مختلف علیه سلطه و ستم، در عین بازشناسیِ تفاوت‌ها، نه‌فقط موجه است، بلکه ضرورتی حیاتی برای پیروزی بر سرمایه‌داری‌ و رهایی از این زندان تاریخی‌ست


دو شبانه روز نفسگیر اعتراض در جاده بندرعباس- کهنوج مشکلات کارگری در معدن آسمینون منوجان چیست؟
دو شبانه روز نفسگیر اعتراض در جاده بندرعباس- کهنوج مشکلات کارگری در معدن آسمینون منوجان چیست؟ گویا مشکلات کارفرما رو به حل شدن است اما کارگران همچنان نتوانسته‌اند به مطالبات خود دست یابند و در طی اعتراضات چند بار نمایندگان خود را برای مذاکره با مسئولان استانی فرستاده‌اند. شغلی که نه دستمزدش مشخص باشد؛ نه بیمه‌اش و ندانی در چند روز آتی همچنان شغلی داری یا نه، کار نیست، بلکه تکرار کردن یک کابوس هر روزه است. کابوسی که کارگران نگران‌اند با آمدن پیمانکار تبدیل به رویه‌ای عادی در سال‌های آتی شود.



گفتگو با میثم آل مهدی از سازماندهندگان اعتراضات فولاد



گزارشی از وضعیت نابسامان شغلی و حقوقی کارگران زن فروشگاه‌های زنجیره‌ای نوظهور



به‌مناسبت اول ماه مه، یازده اردیبهشت، روز جهانی کارگر


چکیده: در مقاله‌ی پیشِ رو کوشش می‌شود با بررسیِ اعتصاب‌های کارگران نفت در جریان انقلاب ایران (۱۳۵۷-۱۳۵۶) روایت‌های مسلط درباره‌ی نسبت نفت با سیاست و فرایندهای شکل‌دهنده به ثمره‌ی انقلاب به چالش گرفته شود. استدلال‌های اصلی این مقاله در خلال گفت‌وگویی انتقادی با کتاب دموکراسی کربنی نوشته‌ی تیموتی میچِل پرورانده شده‌اند. در گام نخست، در مقاله استدلال می‌شود که مقیاس اعتصاب‌های کارگران نفت و نقش محوری‌شان در ایجاد نهادهای قدرت انقلابی، دعاوی عامی را که نفت را به‌ واسطه‌ی خصایل مادی‌اش مانع بسیج سیاسی برمی‌شمارد زیر سؤال می‌برد. دومین استدلال در مقاله از این قرار است که فهم چرایی ناکامی کارگران نفت از تشکیل سازمانی مستقل در عینِ توفیق‌شان در سازماندهی اعتصاب‌های گسترده در گروی استفاده از نوعی رویکرد تبیینی است که [نقش] عوامل مادی را در پیوند با نقش آگاهی، ایدئولوژی و سازمان‌یابی بنگرد. استراتژی من برای طرح این استدلال در بخش آخر مقاله، گفت‌وگویی انتقادی با «تاریخ‌نگاری، طبقه و کارگران ایرانی» اثر آصف بیات است که پخته‌ترین روایت موجود درباره‌ی شکل‌گیری آگاهی طبقاتی در ایران پیش از انقلاب و در جریان انقلاب را پیش می‌کشد. نتیجه‌ی کاربست چنین رویکردی چیزی کم‌تر از بازخوانی انقلاب ایران‌ با تأکید بر نقش اساسی اعتصاب‌‌های کارگران نفت در ظهور قدرت دوگانه در اواخر ۱۳۵۷ و خصلت مشروط و غیرجبری تبعات این اعتصاب‌ها نیست
پیمان جعفری مورخ ایران مدرن و نقش انرژی در سرمایه‌داری و جهانی‌سازی است. او همچنین به تاریخ کار، اقتصاد سیاسی، انقلاب‌ها و جنبش‌های اجتماعی می‌پردازد.


زنان کارگر معدن کرمان و نیشکر هفت تپه به تمامی زنان کارگر که نصفی از جمعیت طبقه امان را رقم می زنند، راه اتحاد و همبستگی، مبارزه طبقاتی و باور به نیروی خود را نشان می دهند. نیروی بالقوه مبارزاتی خانواده ها و زنان کارگر جنبش زنان کارگر را به جلو صحنه آورده اند.

سحر صبا